Bu yazı misafir sanatçı Erhan Toker tarafından yazılmıştır.
Ara sıra küçük yeğenim aksi surat Ela ofiste beni ziyarete gelir. Geçenlerde okul dönüşü annesi servisten alıp bizim ofise getrimiş küçük hanımı.
Ofise neşe içerisinde daldı. Alnında yaldızlı, simli, perili 25 kr büyüklüğünde bir sticker var. “Aaa ne kadar güzel. Nereden aldın?” soruları ile aklımca empati yapıyorum. Birkaç kakaradan sonra, “bugün bana öpücük yok mu?” dedim. Küçük hanım canı istemezse öpmez. Şöyle elleri ile yanaklarımı okşadı ama öpmedi. Sonra da epeyce bir kıkırdadı. Benim de ofiseten ayrılma saatim gelmişti. Kepimi takıp, montumu giyip otobüs durağına yollandım.
İki katlıya bindim, en sevdiğim 4 lü koltuğun, en sevdiğim yanı boş. Karşımda iki hanım oturuyor. Biri genç, ötekisi orta yaşlarda. O saatte zaten kadın yoğunluklu oluyor otobüs. Karşımdaki hatun kişiler bana bakıp gülümsüyorlar. Kendi kendime “ne yakışıklıyım, tüm hatunlar bana bakıyor” diyorum. Biliyoruz evliyiz ama, biri beğensin enerji oluyor insana. Sonra hatunlar birer birer indi. karşıma iki bey oturdu. Biri sürekli yüzüme bakıyor. En sonunda dayanamadı konuştu: “Beyefendi alnınıza bir kağıt yapışmış“. Meğer bizimki el çabukluğu, o janjanlı sticker’ı benim alnıma yapıştırmış. Kıkırdaması onaymış. Hatun kişiler de bana yakışıklıyım diye bakmıyormuş 😦
İnşallah onların da çocukları vardır da durumu anlamışlardır diye düşünmekten başka avuntum yok….
"Kakara Kikiri" 