Bir kaç gün üstüste çocuklarla ilgili kakarakikiri yazsam bayar mıyım? Ama çocuklar galiba benim en büyük sermayem.
Ela’ya bir proje vermişler. Öykü yazımı projesi.
Ödev neredeyse 1 ay öncesinde verilmesine rağmen, masasında bekliyordu.
Herşeyi oluruna bırakırsam, teslim tarihine 1 kala gözleri şişinceye kadar ağlayacağından hem beni hem kendini yiyeceğinden adım gibi emin olduğum için hafta sonu “hadi ufak ufak şu ödevini yapmaya başla” diye dürtükledim.
Zaten önceden kurguladığı, bu ödeve cuk oturan bir hikayesi vardı, okuyanlar hatırlar. Dolayısıyla onu düzenleyebileceğini söyledim.
Biraz itiş kakış ödevin başına oturdu. Arada ben de mantık hataları konusunda yönlendiriyorum.
O sırada komşu kızı geldi.”Hadi, biraz ara ver, sonra gelirsin, bir bölüm daha yazarsın” dedim.”nasılsa daha vakit var.”
Suratını ekşiterek baktı: “Anne n’olur aradan sonra bir bölüm değil, iki bölüm yazayım. Çok merak ediyorum sonunu.”
“Kızım insan kendi yazdığı şeyin sonunu merak eder mi? Zaten kendin yazıyorsun. Sonu kafanda değil mi?”
“Olsun yine de çok merak ediyorum.”
Sanırım Ela’da büyük yazar olma potansiyeli var. Zira her usta yazar, yazma halini bir trans hali olarak anlatmıyor mu?
Artık ileride gazete röportajlarında filan anlatır: “Kağıt kalemin başına oturuyorum. Sanki içimdeki bir başkası tarafından kelimeler kağıda dökülüveriyor. O ana kadar ne yazacağımı, nasıl yazacağımı, sonunda ne olacağını inanın bilmiyorum. Sizler gibi ben de heyecan içinde sonunu bekliyorum.”
Ben de kasım kasım kasılır: “Bu çocukken de böyleydi.” derim.
"Kakara Kikiri" 
Yok sen anlat çocuklarını göğsünü gere gere, biz seni okuruz zevkle. En büyük hazine en büyük zenginlik işte.
Ben ne kadar yazar taifesinden sayılırım bilmem ama bana da öyle oluyor. Oturup yazmaya başladığımda kafamda kabaca bir şeyler oluyor ama sonradan bakıyorum, hiç aklımda olmayan yerlerden gitmiş hikaye… Sen Ela’yı bolca destekle ki, bizim gibi vakit kayetmesin.