Kıvırma Yazısı

Bugün kafamda zaten bu yazıyı yazmak vardı. Ama Burcu‘nun “ya komşunuz okuyorsa“, Hande’nin “kendine de komşuya da şans ver” yorumlarından annemin de kırık dökük mesajından sonra yazmak kaçınılmaz oldu.

Komşumuz, olur da bir gün bu satırları okursa, bence alınacağı hiçbirşey olmamalı. Çünkü dünkü yazı benim yabaniliğim üzerine bir yazıydı. Bu tip istemeye istemeye yaptığım şeylerin, gittiğim yerlerin nasıl da güzel sonuçlanabileceğini pekala biliyorum. Üstelik komşumuz çiftin bizim kalemimiz olduğunu, çok iyi anlaşacağımızı da görebiliyorum. Ama tüm bunlar benim böyle bir buluşmaya ayak dirememe, yabanilik yapmama engel değil.

Annemin dediği gibi, aslında “komşu komşunun külüne muhtaç”. Bakın Ela 1,5 yaşındayken başıma ne geldi. Günlerden bir gün çok kötü kar yağdı. İşten bizi eve erken gönderdiler; ben iş-ev yakın olduğu için fırt diye eve geldim. Annem meşhur kaplıca dönemindeydi sanırım, babam da bize uğradı torun seviyor. Aytuğ ise karlı bir İstanbul gününde Maslak’tan Kartal’a dönmeye çalışıyor!

Ben çalışan ve çocuğuyla en kaliteli vakti geçirmek isteyen anne suçluluğuyla yavrumu karla tanıştırmak istedim. Çocuğu bahçeye indirmek yerine, karı ayağına getireyim dedim. Banyodan koca bir leğen aldım, bahçeye indim.

Tepeleme dolu bir leğen karla asansörden çıktım ki, babam ve Ela apartman boşluğunda süklüm püklüm dikiliyorlar. Meğer ben çıkınca, Ayça peşimden kapıya koşmuş, açıp dışarı çıkmış. Babam da peşinden seyirtmiş. Böyle anlarda hiç şaşmaz, kapı da arkalarından kapanıvermiş.

Sitede bir kafe var, oraya gitmeye kalksak gidemeyiz, çünkü babam da Ela da çorapla fırlamışlar. Telefon edelim desek telefon yok. Çaresiz, çaldık karşı komşunun zilini, sığınma hakkı istedik.

Komşularımız 50’lerinde çok tatlı bir çift, bir tane de üniversiteye giden kızları var. Sanırım bayram ertesiydi, evlerine henüz girmişler. Daha bavulları koridorda duruyor!

Buna rağmen öyle sevecen karşıladılar ki… Yemek yiyorlardı, teklif ettiler. Ay n’olur yiyin, yok yok siz yiyin; karşılıklı nezaketin bini bir para… Biz köşeye iliştik, Aytuğ’un anahtarla gelip bizi kurtarmasını bekliyoruz. Ancak telefon hakkımızı kullanarak aradığımız kurtarıcımız, eve ulaşmasının en az bir 3 saat süreceğini müjdeledi.

Neyse 2-3 telefondan sonra, eve temizliğe gelen Perihan Abla bizi yedek anahtarıyla kurtardı. Aslında sanırım bizi değil, yorgun argın evine dönen, ayağını uzatıp dinlenecek olan komşularımızı kurtardı.

Velhasıl eşek gibi biliyorum, bir iki haftaya kalmaz paşa paşa komşumuza gideceğim. Sonra “aaa iadeyi ziyarete çağırman lazım” denecek, ben onu çağıracağım. İşin kötüsü iyi de anlaşacağız. Bu böyle devam edecek.