Saat sabah 7, henüz rüya görerekten, uyuyorum. Evde bir tek sabah bülbülü büyük kızım uyanık. Kulağında telefonla, neşe içinde yanıma geldi. Bir anlam vermeye çalışarak, bir ona, bir de bana doğru uzattığı telefona baktım. “Özgün Ablam” dedi neşe içinde, yani kardeşimin karısı. Allah allah, tatildeler. İnsan tatilde bu saatte mi uyanır?
Telefonu kulağıma götürdüm, bir kadın mırıl mırıl “bıdıbıdı bıdı hastanesi” diyor. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Özgün’lere bir şey oldu, hastaneden beni arıyorlar! Okumaya devam et
"Kakara Kikiri" 