E cevap hakkı doğmuştu dün….
————————————————————————————————————
Ela’dan Ayça’ya
Abla oluverdim 3’ümde,
Birdenbire sen evimize çıkagelince!
Tek başıma kurulduğum tahtımdan düştüm de,
“Sonsuza dek bizimle mi kalacak?” diye soruşum
İşte tam bu nedenle.
**
Bugün böyle. Nostalji….
——————————————————————————————————————–
Bugün kimi için nostaljik, kimi için yepyeni bir şiircik günü…
Bundan 5 yıl önce, kardeşi doğduğunda, Ela kafasını kardeşe takmasın, başka bir uğraş bulsun diye ona bir balık geldi: İncik.
Sonra İncik yalnız kalmasın diye yanına Boncuk’u aldık. 2 gün geçmedi, ilk göz ağrımız önce bir köşede hareketsiz bekleşti, sonra da ters dönüp suyun yüzüne çıktı! İşin ilginci, akvaryuma her yeni balık gelişinde, sanki bir kara büyü, bir lanet gibi, bir önceki hastalanıyor ve ölüyordu. Bir süre yeni balık alımını durdurduk. Tek balıkla uzun süre gül gibi geçindik gittik. Sonra “ya bu yalnız olmuyo” gibi kıpırdanmalar başlayınca korka korka yeni bir balık alıp, akvaryuma saldık! Yine 2 güne kalmadan Ela’nın endişeli sesi duyuldu: “Anne balığın üstünde beyaz beyaz bi şeyler var.” İnternetten, bilenlerden öğrendiğimize göre MANTAR! Meğer akvaryuma her yeni gelen balık, eski bulunduğu suyun mantarını getirebilirmiş. Bu yüzden balıkla birlikte akvaryuma bir ilaç damlatılmalıymış.
Hemen 2 balığı ayırdık, türlü ilaçlar damlattık, okuduk üfledik, ağladık. Ama kurtaramadık. Ölüm kısmını çocuklar görmedi. Onlar hasta balığın veterinere gittiğini, orada başka bir balığa aşık olup evlendiğini ve eşinin yanında kalacağını zannediyorlar. Gerçekten inandılar mı, yoksa inanmak işlerine mi geldi bilmiyorum. Ama ikinci bir “ölümle yüzleşme” sahnesi yaşayamayacaktım.
Çünkü İncik’in öldüğünü ilk Ela görmüş, ağlayarak bize haber vermişti. En kötü kısmı ise, Aytuğ’un ölü balığı -bir erkek kalpsizliğiyle!- alıp, klozete atıp, sifonu çektiğine şahit olmasıydı! Hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ederken, bir kutunun üzerine “Güle Güle İncik” yazıp, bahçeye kutuyu gömmüş ve aslında kanalizasyonu çoktan boylamış İncik’e bir nevi saygı cenazesi düzenlemiştik. O üzüntüsü arasında Ela, kutuyu İNCİ sanıp hırsızlar çalmaya kalkmasın diye “K” harfine ekstradan vurgu yapmamız konusunda bizi uyarmayı ihmal etmemişti.
Kedi, köpek, balık, kuş…. İsim verdiğiniz andan itibaren, onlar sizi hayata bağlayan neşe kaynakları, tüm angaryalarına rağmen ailenizin bir bireyi oluveriyorlar.
Gelmiş geçmiş tüm evcil DOSTLARA selam olsun. Alır mısın, derseniz de cevabım “Aman, benden uzak olsun!”
Tam “bitirdim” dediğinde, sil baştan döndün mü gerisin geriye?
Yetişemedin belki de koşturduğun yerlere ve senden öncekini almışlar işe.
Bir daha bakamazmışsın gibi mi geliyor, başkasının yüzüne?
N’apıcaz? Ağlıycaz, zırlıycaz…
Bi çilingir sofrası kurucaz,
Sonuçta “önümüzdeki maçlara bakıcaz” Okumaya devam et
İncelikler istiyorum.
İncelikler istiyorum.
İncelikler istiyorum.
Emir cümlelerinin sonuna eklenmiş bir lütfen istiyorum.
İsmimle el ele vermiş bir cığım eki,
Mecburiyetlerin yükünü alan bir teşekkür istiyorum. Okumaya devam et
“Başka hayallerim var” dedi gitti
Sandım ki, o gidişle birlikte kadınlığım da yitti
Bakakaldım ardından
Umutlarım
Çabalarım
Yarınlarım da bakakaldı
Bağırsam, dövünsem döner miydi ki?
Kelimeler boğazımda takıldı kaldı,
“3 kişilik yaşayacaklarımız vardı” diyemedim.
En kötüsü de “Git ama GELME” diyemedim.
Biliyorum, bir gün uyandığımda
Başka bir isim olacak aklımın kenarında
Başkasıyla tekyürek atacak kalbim
Sevindiğimde ya da çıkmaza düştüğümde
Çevirdiğim numara başkasınınki olacak.
O güne dek
Sabırla bekliyorum
Evimizden gittiği gibi,
Yüreğimden de gitmesini
Şaşkınlığımın, kırgınlığımın bittiği gibi
İçimde kalan son umut kırıntılarının da bitmesini
Sakince,
Sabırla bekliyorum.
O gün çok yakın biliyorum.
“Of anne, niye yatmadın yine?
Bakma bana “anne olunca anlarsın” bakışınla öyle
Alt tarafı yarım saat geciktim diye”
**
Şimdi ben de öyle bakıyorum
O gösteride şarkı söylüyor, ben ağlıyorum
Tabağını bitirmiyor, ben içimi yiyorum
Uykumun en tatlı yerinde sesleniyor, ikiletmiyorum
Gezmeye gidiyorum, onsuz keyif almıyorum
O gezmeye gidiyor, gelene kadar kapılarda bekliyorum
Karşılığında da kocaman bir “offff” alıyorum
**
Bir nevi hastalık yani şu annelik dediğin, düpedüz delilik
Tedavisi de ödülü de yok üstelik
9 ay taşıyorsun karnında
Su geldi, sancı tuttu, bir karambol bir telaşe
“Inga” sesini duyduğunda yerleşiyor yüzüne o bakış işte
Memene veriyorlar, acıyor, kanıyor, emziriyorsun
Sözleşmeyi oracıkta, o an imzalıyorsun
**
Kaçışı yok, annesin artık,
Tepe tepe kullan senindir replik:
Yalnız, yüzüne ciddi bir ifade takınmalısın,
Haydi birlikte söyleyelim: “ANNE OLUNCA ANLARSIN!”
**
Bu nasıl bir aydır kardeşim?
İnsanı altüst eder.
Değilse, aşık eder.
Tutuşturur eline kadehi,
Yalnızlığına yoldaş eder.
**
Bu nasıl bir aydır kardeşim?
İnsanı deli eder deli….
Kelimeler oyuncağım
Kelimeler en kuytu limanım, sığınacağım
Yeri gelir çelikten zırhım ardına saklandığım
Yeri gelir zehirli ve keskin kılıcım!
Bazen dilimin ucunda asılı kalır, çıkamaz
Bazen de deli bir nehir, kabına sığmaz
Kelimeler
Sakladığım, sustuğum, konuştuğum, küstüğüm
Sevdiğim, içimi titrettiğim…
Kelimeler. Benim kelimelerim
İçinde binbir renk saklı mücevherlerim…
Uzun zamandır şiir koymuyordum. Ay’la ilgili bir şiiri koyacaktım aslında ama “benim kelimelerim” şiir güruhunun arasından sıyrılıp, “beni koy beni koy” dedi bugün. Öyle olsun. Vardır bir hikmeti.
Yazımı özlü bir sözle bitirmek istiyorum:
“Benim kelimelerim, sizin kelimeleriniz.
Okuyunuz,okutunuz… Çekinmeyiniz!”
Konuş, daha konuş , hep konuş
“Sen” de, “ben” de ikide bir.
Takvimler değişsin duvarlarda sonsuz
Konuş, daha konuş , hep konuş
Seven nasıl susabilir?
Orda ben yokum deme
Sensin sokaklarda adım başı gördüğüm
Camekanlar gerisinde mankenler sen
Hep senden yana şarkılardaki duyarlığım
Fırınlar dolusu ekmeklerdeki tat senin,
Burda tüm resimler sen.
Orda ben yokum deme
Burda herşey sen.
23 Ekim 1967 – KONYA
Nazım Danacı
Yarın, yukarıdaki dizelerin sahibi babam, 65 yaşını dolduruyor. Bugün itibariyle mührünü teslim etmek ve görevinden resmi olarak emekli olmak üzere Ankara’ya gitti.
Bundan sonraki çalışma hayatına çok sevdiği bulmacaları, sudokuları çözerek, Salı günleri 1-2 ay önce katıldığı koroda Türkü’ler söyleyerek, torununun okuldan çıkış saatini takip ederek, onlara helva pişirerek devam edecek.
Hem doğum günün kutlu olsun, hem de emekliliğin hepimize hayırlı olsun babacığım.
Bu kafa neleri unutur, neleri unutmaz?
Nelere üzülür, neleri hiç takmaz?
Bu kafa siler mi gidenleri,
Özler mi?
Yok sayıp inişleri, hep çıkışları kaydeder mi?
Bu kafa düşünür, düşünür, düşünür…
Vaz geçer mi?
Bu kafa affedip, yine sever mi?
Cevap veriyorum:
Bu kafa pek bir şeyi unutmaz. Okumaya devam et
Kafasını camdan çıkarıp avaz avaz bağıran adam,
Senin derdin benimle değil!
Hayatla
Git kendini hayata kanıtla
Bu şiir benim 24 Kasım 1982′de, 3. sınıftayken “Öğretmenler Günü” dolayısıyla düzenlenen şiir yarışmasına katılıp, birincilik aldığım şiir.
Böyle deyince çok havalı oldu biliyorum Okumaya devam et
Karıma göre hiç değişmedi hayatım
Sporum, gitarım, bilgisayarım… Hep yerinde rahatım.
Ama inanın eskiden kafamda bir ayakla uykudan kalkmazdım!
***
Mutfağa hiç girmezdim, geçen gün omlet yaptım,
Stadda coşacağıma, tek gözle maç seyrettim, diğeriyle ödev yaptırdım.
Kendi saçım yok ama Okumaya devam et
"Kakara Kikiri" 