Geçen akşam, yaşadığım pek taze bir olaydan ötürü, kendi kendime şu soruyu sordum: “Neden ben, süper yaptığıma inandığım şeylerde bile, geri planda kalmayı tercih ediyorum? Niye ortaya atlayıvermiyorum?”
Sabah uyandığımda aklımda çok çoook uzaklardan bir anı vardı. İlkokul 5’teymişim, Örövizyona katılan şarkımızı google’a yazıp buldum. Ben sanki 2. sınıf filan gibi hatırlıyorum halbuki.
**
Meram Yolu üzerinde o zamanki Konya’nın tek lüks oteli Sema Otel’de (hala var mı acaba?) annemlerin mesleki bir yemeği vardı. Annem beni giydirip süslemeye her zaman özenmiştir. O gün de bej, kırmızı biyeleri olan çok şık bir elbise giydirmişti. Elbisemi kırmızı külotlu çoraplarım ve boynuma çapraz şekilde astığım aynı renklerde çantam tamamlıyordu. Pek şık, pek zarif, pek güzeldim. Yani öyle hissediyordum. Bu hisle de süzüm süzüm süzülmeyi ihmal etmiyordum.
Büyükler salonun bir tarafında, çocuklarsa bir başka tarafında oturduk, sohbet muhabbet yemek yiyorduk. Biraz da acele ediyorduk, çünkü aklımız bir an önce televizyon salonuna koşup heyecan içinde MFÖ’den Diday Diday Day’ın kaçıncı olacağını seyretmekteydi.
Masada annemin arkadaşlarının çocukları vardı, ama onları ailesel tanış olmanın dışında aynı okulda olmamız sebebiyle de tanıyordum. Hele bir tanesi bizim sınıftaydı ve bir erkekti! O var diye ayrı bir kırıtıyordum sanırım.
Neyse yemeğin bir yerinde, tuvalete gitmem gerekti. Tuvaletten, bizim masaya doğru bir prenses edasıyla yol alırken, bir garson durdurdu: “Küçükhanım, eteğin çorabının içinde kalmış.”
Elimi gayr-i ihtiyari arkama götürdüğümde tüm o ihtişamım, kabarmam, havam fıss diye sönüverdi!
Ben kendimi dünyanın en güzeli zannederken, background’um açıktaydı, ötesi var mıydı? Acaba masadakiler görmüş ve bana mı gülüyorlardı?
Bunu hiç bilemedim.
Zaten o dakikadan sonra da keyfim filan kaçtı. Ne yediğimi, ne seyrettiğimi hatırlıyorum.
Bu anıyı, bu sabah bana hatırlatan bilinçaltım bana “Yavrucuğum işte sen o günden sonra ‘ben ben’ diye ortaya atılmadın. Çünkü hep süper olduğunu zannederken totonun açıkta kalmasından korktun” mu demek istedi bilemiyorum.
**
Beni utançla karışık gülümsettiği kesin…
"Kakara Kikiri" 
keske o gunun fotosunu da koysaydın, gorseydik monaco prensesini
yok ki…
Acaba bu konuda, kendi yaptığını biri bin değil en azından olduğu gibi anlatabilme konusunda, bir yaşam koçundan destek mi alsan? İndirim yaparsa ben de derslere katılmak isterim. Bir bilen, Banu, yardım etsin.
Bence böyle davranmanın altında tek bir şey var, o da eteğinin çorabının içinde kalması değil. O sebep de eğer ortaya atılıverecek olursan dikkat çekeceğinden emin olman ama sonrasında bu dikkat ve ilgiyi sürdürmek konusunda gerekli çabayı yersiz bulman olabilir mi?
amaniiin ne psikolojik tahlillere sebep olmuş bir yazı! Bunun altında yatan sebep tabi ki sadece bu anı değil. Seda’nın dediği gibi Mevlana terbiyesinin merkezinde çok dominant bir dedenin gölgesinde büyümem esas neden! Önümüzdeki maçlara bakiciğiz…
Belki bizim de bilmeden katkımız olmuştur bu davranışında.Yazının başlığı bana,çocukken seni Monaco Prensesi Carolin’e benzeterek o isimle sevdiğimi hatırlattı.Öyle güzel ve asil bir görünüşün vardı…Sahi ne ara bu hale geldin sen?(Şimdi sen dahil herkes neden anlattığın gibi davrandığını anlamıştır herhalde,insanın böyle bir göklere çıkarıp bir yere çalan annesi olursa…)
Ne varmış halinde.Son derece becerikli,tuttuğunu koparan,kalemi güçlü çok güzel bir kızın var,Annesi o yaşlarda ne yapıyordu?Ben söyliim;kollukları koluna geçirmiş masasında imza atıyordu ve evde de çocuklarla bakıcı ilgileniyordu.Naaber
Tülay Teyze sorun YAPMAKTA değil, YAPTIĞINI SATMAKTA! Anneme laf yok, zaten sorunun bir miktarı da genetik…
Mevlana terbiyesinin merkezinde bulunmus/buyumus olmanin bu Amerikan tarzi “Yes, I Can” ‘e uyum saglayamamasinda bir rolu var mi acaba?
Bilen biliyor nasilsa :)))
Ben beni bilirim
Gel gör anlatamam
Gir bak içerde
Hem bahar hem güz…
Elbette annene laf yok da konu sen olunca dayanamadım,Bir daha aranıza girmem
sizi ben fahri koruyucum ilan ediyorum. yanağınızdan şap diye öpüyorum. elinizden mi demeliydim?
Teşekkürler canım.Yanağım, elim hiç farketmez.Sesini duyamasam da buradan yazılarını görmek bana büyük keyif veriyor,günlük yorgunluklarımı alıyor
sadece yorumları okurken bile eğleniyorum yaaa, ne güzel blogsun sen yaaa (sadece bloğa değil yazarına da hayranız o ayrı)
Haşır huşur eve girişmişken geldi bu yorum. nasıl da keyif verdi… Şimdi evimiz pırıl pırıl, yüreğimiz pır pırrrr! Böyle düşünmene de sevindim ayrıca, umarım yeni iş oturmuş, yükler bir miktar hafiflemiştir.