Zamanda Yolculuk

“-Yar bana bir eğlence medeeeeeet

-Hemen buraları terk et

-Aman Karagözüm, efendim. Aşağı geliniz, iki gözüm.

-Gelemem işim var seni gidi hoşaflık üzüm…”

Nasıl başladı hatırlamıyorum, muhtemelen Ramazan televizyonlarında görüp tanıdım. 8,9 yaşındayken, yanıma kardeşimi de katar, anneme, babama, artık kimi yakaladıysam zorla kendi yazdığım Karagöz-Hacivat gösterilerini seyrettirirdim. Tek kişilik iki koltuğumuzun arasına bir çarşaf gerer, tüm ışıkları kapatır, oynattığımız tarafa da mum yakardık.

Karagöz-Hacivat döneminin ardından, yumurta kuklası dönemi geldi. Bu sefer koltuk arkasından, özenle kırmadan boşaltıp, üzerine surat çizip, altına kumaş yapıştırıp kıyafet yaptığımız kuklaları konuşturduk.

Cilalı Yumurta dönemi de, bizzat sahne aldığımız şarkılı, türkülü, piyesli gösteriler döneminin başlamasıyla nihayete kavuştu. Aşağıdaki resim, kuzenim, kardeşim ve benim bir gösterimizden.

Önceki dönemlere ait resim malesef hiç yok!

Sonra? Sonra sanırım büyüdük. Utanmayı öğrendik, falan, filan.

Dün kızlarla Kartal Belediyesi’nin Bülent Ecevit Kültür Merkezi’nde düzenlediği Karagöz-Hacivat Etkinliği’ne gittik. Aslında her hafta sonu aynı sahnede, belediyenin, biletleri 11’de dağıtılan, 12’de başlayan çocuk tiyatrosu etkinlikleri var. Burnumuzun dibinde olmasına rağmen hiç gidememiştik. Bu sefer gidebildik. İyi ki de gitmişiz. Benim için pek nostaljik oldu. Zamanda yolculuk…

Ela 1,5 yaşındayken, Ayça’nın henüz fikri bile yokken; Ela internetten bulduğumuz bir Karagöz-Hacivat şarkısına vurulmuş, “bi daha” diyerek günde 15 kez filan o şarkıyı dinleyip, oyunu seyrediyordu: “10 kere dimedim mi sana sevme 9 yaaaar” . (Şarkıyı Beyazıt Öztürk’ün sesinden dinlemek için buraya tık . Şimdi dinlediğimde 1,5 yaşındaki bir çocuğun bu şarkıyı sevmesi garip geldi. Gerçi Ela, o yaşlarda “Urfa’nın etrafı dumanlı dağlar”ı içli ve hisli bir şekilde tek nefeste söyleyebiliyordu. Babam sağolsun. )

O dönem, çocuk sevdi diye, Karagöz-Hacivat cd’si aramış, çok uyduruk bir kaç animasyon dışında bir şey bulamamıştım. Dolayısıyla oyuna da beklentimi minimumda tutarak gittim. Karagöz Sanatçısı Alpay Ekler ve yardımcısı Deniz Karalar’ın sunduğu gösteriyi çok beğendik. Oyun başlamadan Alpay Bey çıkıp kendisini tanıttı, uluslararası kukla federasyonu Unima’nın  Türkiye Başkanı olduğundan bahsetti. Gölge Oyunu hakkında kısa bilgi verdi ve sitemkar bir girişle oyuna start verdi: “Ahh ah Cedric’i, Pepe’yi seyretmek varken şimdi bu sıkıcı, bu eski, bu köhne oyunu seyredeceksiniz.”

Oyun hiç eskimiş, hiç sıkıcı, hiç köhne değildi.

Aralara serpiştirdikleri modern şarkılar, günümüze ait teknolojik şakalar ve oyuna yedirilmiş okumanın önemi mesajı  5 yaş üstü çocuklar için çok keyifliydi. Bir ara tüm salon “Tuttu fırlattı kalbimi” şarkısını Alpay Bey’in gitarı eşliğinde söylüyorduk!

3 yaş altı çocuklar ise biraz karanlıktan, biraz gürültüden korktular. Zaten onlar aslında henüz 40 dakika boyunca karanlıkta bırakın gölge oyununu çizgi film izlemeye bile hazır değilller…

Oyun bitince, sahneyi döndürüp nasıl oynattıklarını, sopaları kullanarak nasıl hareket ettirdiklerini de küçük izleyicilere anlattılar.

Çıkışta, fuayede, bizi masaların üzerinde plastik üzerine basılmış Karagöz Hacivat figürleri bekliyordu. Çocuklar, görevlinin gösterdiği şekilde figürleri boyadılar:

Sivri biber gibi her tarafı sivri ve yeşil olan Hacivat,

Domates gibi yuvarlak hatlı ve kırmızısı bol Karagöz….

Ayça’ya Hacivat, Ela’ya Karagöz düştü. Boyadıkları figürleri kestiler, sonra Alpay Bey ve Deniz Bey eklem yerlerinden onları zımbaladı.

Kuklalarımızı alıp eve döndük.

Ela bir hevesle google’dan Karagöz ve Hacivat’ın hayatına baktı. Kellelerinin gitmiş olmasına çok üzüldü.

Sonra youtube’dan çeşitli oyunlar seyredildi.

Komşu kızı geldi.

Perde kuruldu.

Işık yakıldı.

Sürç-ü lisan ederlerse aff’oldu!

Ve böylece kişisel tarihimin 2. Karagöz Dönemi törenlerle başladı.Bu sefer seyirci olarak.