Dün Ela “Anne beni okuldan sen al” diye tutturdu. Ben de okuldan aldım, böylece de normalde olduğumdan daha erken saate eve gelmiş oldum.
Ela’ya elini yıkamasını söyleyip, yemesi için bir şeyler hazırladım. Sonra da diğer günler eve geldiğimde, bazen yorgunluktan bazen de diğer öncelikler yüzünden savsakladığım işlere giriştim. Sabahtan kurduğum, ben gelene kadar bitmiş olan bulaşık makinesini boşaltıp yerleştirdim. Çamaşırlıkta kurumuş çamaşırları kucaklayıp koltuğun üzerine attım. Yine sabahtan çalıştırdığım çamaşır makinesinde asılmak için bekleyen çamaşırları astım.
Mutfağa Ela’nın yanına döndüğümde su damacanasının boşaldığını görüp, su siparişi verdim. Ela’ya ev kıyafetlerini giymesini, sonra da ödevine oturmasını söyleyip, koltukta yığın halinde duran çamaşırların yanına döndüm, katlamaya başladım.
O sırada zil çaldı. Gittim, sucu gelmiş. 2 boş damacanayı aldı, 2 dolu damacanayı kapı eşiğinden içeri doğru itti. Kapıyı hafif aralık bırakıp, cüzdanımı aramaya başladım. O sırada halen okul üniformasıyla televizyon seyretmekte olan Ela’yı fark ettim. Cüzdandan para çıkartırken:
“Hayatım hadi üstünü çıkart” diye bağırdım.
Aralık kapıdan, kalın bir ses yükseldi: “Bana mı dedin abla?”
Hayatımda, bu kadar utandığım, nadirdir herhalde.
"Kakara Kikiri" 
Acayip kanlı bir toplantıdayken okudum, bir daha yapmıycam. Kahkaha atmamk için kendimi zor tuttum. Off…ya… Gerçekten komik ötesisin ve gerçekten bunların senin başına gelmesi çok garip… 🙂
Hahahaaaa!! Esra koptuuum!! :))
Günümü şenlendirdin Esracığım. Blog ismini sonuna kadar hakediyor valla. Öpüyorum…
Biraz az önce bir arkadaşımın eşinin küçülmüş eşofman hikayesini okurken gözlerimden yaş gelmişti, üstüne bu tam katmerli oldu. Özellikle sizi mi kovalar bu olaylar?
Allah kahretmesin, yere yapıştım gülmekten:)) Sen de benim gibi paratonersin anladım, ne garabet varsa çekiyorsun üstüne:))))
Evet, ben de sizi, ay pardon seni, özellikle de mutfak sakarlıklarını okurken kendimi görüyorum yazdıklarında:) Umarım emeklilik günlerimde de senin kadar aktif dinamik heyecanlı olabilirim…
Esra kızım artık sen sucunu değiştir,yoksa elimizden bir kaza çıkmasın!Ayrıca bugün blog’unu öğrendim,tebrikler çok güzel!Ben zaten ailemizden bir yazar çıkacağına emindim.Sana bir gazete köşesi ayarlayalım,selamlar.Amcan
Amaniiin, amca! Korktum şimdi sen buraları okuyorsan. Evet baktım ailede herkes bilimsel makaleler yazıyor ciddi ciddi, ben de dedim sabun köpüğüne vurayım:) Bir köşeye hayır demem ama bu köşeyi de seviyorum ben “atış serbest köşem” benim. Kendim gülerken, birilerini de güldürüyorum kendimle. Ne güzel.
Sucuyu değiştirmeye hacet yok, büyük ihtimalle adam duymadı. Ne kadar filan diye sorduğumu zannetti. Ama ben kıpkırmızı oldum tabi!
Esra böyle birşey olabileceğine hiç inanmıyorum bence sen yazının başlığına uygun yazılar yazmaya çalışıyorsun
Ah keşke Tülay Teyze, nerde bende o kadar kurgu, hayalgücü???
Bu terbiyesizliğin, su getiren öküze ait olduğunu düşünüyorum. Bence arayıp şikayet etmelisin. Utanması gerek odur. Yine de geçmiş olsun. Yüzümüze kondurduğun tebessüm için teşekkürler.
Ay Erhan benim anlatışım sebebiyle olayı nerelere getirmişsin! Adamcağız duymadı galiba, içerden birşeyler dediğimi duyunca “bana mı dedin abla” diye sordu. Ben de “yok yok kızımla konuşuyorum” dedim. Sadece ne dediğimin farkına varıp, duyma ihtimali beni utandırdı. Kapıyı kapadığım andan beri sırıtıyorum yoksa-utançtan eser kalmadı.
Daha nasıl kurgu olsun.Adamın safiyetle sesini duyup ”bana mı dedin abla ” dediğini nerelere getirdin ?Bence ne dediğini duysaydı kendine olmadığını anlayıp susardı.Bana göre, cevabın zamanlaması müthiş
offf çok güldümm.hatta hala gülüyorum.
Haaaahhhaaaaaaayyyyyyy :):):):) Harika harika yaaaa 🙂 Hala gülüyorum. 🙂 🙂