Anneme Reiki’ye gittiğimi söylemeyin, o beni çalışıyo zannediyor-1

Ben manevi gelişim konusuyla annem sayesinde tanıştım. Manevi gelişim derken, yoga, meditasyon, reiki, biyo enerji, rüyalar  vb gibi insanın iç dünyasını rahatlatan ya da geliştiren -nasıl niteleyeceğimi bilemedim- etkinliklerden bahsediyorum.

12-13 yıl önceydi sanırım, annem bir arkadaşından Sahaja Yoga diye bir şey duymuş. “Ayol gel gel, tütsüler eşliğinde meditasyon yapıyoruz, bi havalanıyorsun. Kundalinini yükseltiyorsun. Stres mitres kalmıyo”. deyince arkadaşı, Hasanpaşa’da 4 katlı bir apartmanın asansörsüz çıkılan 2. katındaki Sahaja Yoga merkezine annemle birlikte gittik. Gülümseyen yüzler bizi içeri davet etti. Genişçe bir salonda, mum ışığı eşliğinde 20 kadar kişi bağdaş kurmuş oturuyordu. Biz de bir boşluk bulup oturduk. Yüzümüzü, herkesi görecek şekilde merkezde bir yere oturmuş Hint’li, kırık Türkçe’siyle bir şeyler anlatmaya çalışan bir adama döndük.

Adamın hemen yanında sonradan Sahaja Yoga’nın kurucusu olduğunu öğrendiğim Shri Mataji Nirmala Devi‘nin bence ürkütücü bir resmi durmaktaydı. İnsan maneviyatla ilgili kişilerin hep nur yüzlü olmasını bekliyor nedense. Bu kadın bence en iyi ihtimalle sadece sevimli olabilirdi. Buraya resim koymak için google’da arattığımda kendisinin geçen sene bugün öldüğünü öğrendim. Nurlar içinde yatsın!

Adam, kısaca Sahaja Yoga hakkında bilgi verdi. Sonra o bizi yönlendirdi, biz de gözlerimizi kapayıp “düşüncesiz farkındalık” noktasının 10 km bile yakınından geçmeyerek çakralarımızda sıcaklık, esinti, ya da herhangi bir şey hissetmeye çalıştık. 1 saatlik bir çalışmanın ve gitar eşliğinde söylenen bir çeşit ilahilerin ardından, bir şey anlamayarak – ama mutlu-merkezden ayrıldık.

Sonra dedik ki, bir kereden bir şey anlamamış olabiliriz. Bir daha gidelim. Ben işte bu deneyimi anlatınca, 2 yazı aşağıda gördüğünüz Mine ve onun bir arkadaşı (ki onun daha önce bir yoga deneyimi varmış) da annem ve bana katılmaya karar verdiler. Annem, ben ve Mine’nin arkadaşı tecrübeli(!) olduğumuz için salonda yerimizi aldık. Mine gibi başlangıç seviyesindeki bir kaç çaylağı da içerideki küçük bir odaya aldılar.

Tam yoğunlaştık, 3. gözümüz açılmak üzereydi ki, kapı çaldı. Gelen üniformaları üzerinde 2  polis memuruydu. Fısır fısır bir şeyler konuştular ve sonra memurları Mine’nin bulunduğu arka odaya aldılar.

Sonradan Mine’nin anlattığına göre, memurları “Memur arkadaşlar da Sahaja Yoga’yı öğrenmek, yoğun stresli iş hayatlarını kolaylaştırmak için teşrif etmişler.” diye takdim edip, bağdaş kurdurup oturtmuşlar!

Farkındalığımız o esnada tavan yaptığı için rahatlıkla söyleyebiliriz, olayın gerçeği memur arkadaşlar “kadıköy’ün göbeğinde bir grup insan toplaşıyor, mumlar yakılıyor, gözler kapanıyor, garip garip şarkılar söylüyorlar. Bunlar ne halt ediyorlar?” şikayeti üzerine baskın yapmışlardı. Allah’tan efendi memurlarmış, ne döndüğünü anlamak için, oradakileri ürkütmeden katılımcı olmayı kabul etmişlerdi. Yasadışı bir durum olmadığını anlayınca da efendice gitmişlerdi.

Bu bizim ikinci ve son Sahaja Yoga’mız oldu. Zira o esnalarda yukarıdaki nur yüzlü kadın Türkiye’ye geldi. “Müritlerine ayaklarını yıkatıp, suyunu içirmiş.” filan diye dedikodular çıktı, Uğur Dündar’ın ana haber bülteninde gizli kamerayla çekilmiş görüntüler yayınlandı. Haliyle bizim de midemiz bulandı. Bu olayı bugün anlatasımın gelmesi çok ilginç bir tesadüf. Tam da ölüm sene-i devriyesinde. Rahmet istedi zaar!

Bu deneyimden tam 3 sene sonra, aynı arkadaşı anneme bu sefer “Reiki diye bir şey var. Koş koş” demiş. Biz de, Aytuğ, ben, annem koştuk tabi.

Az sonra….