Beklerken, Memleketimden İnsan Manzaraları

Sesimin soluğumun çıkmadığı kısa dönemi, battaniyemin altında dizi seyrederek, ve kakarakikiri biriktiremeden geçirdiğim sanılmasın.

Bir devlet hastanesinde, İstanbul’a karın düştüğü ilk günde, tüm abdomen tomografisi çektirmişliğim var! Kim bilir neler yaşamışımdır, bir tahmininiz var mı?

Torpilli bir hasta olarak, saat 8:30’da 1,5 litrelik suyumla, bir şey yememiş olarak hastanede olmam söylendi. Sabah uyandım, nasıl kar yağıyor. Arabayı çıkarmaya korktum; tren-dolmuş arasında sıkça başvurduğum “O piti piti” yöntemiyle seçimimi yaptım. Sonuç: tren çıktı. İstasyona yürümeye üşendiğimden, önümden geçmekte olan sarı dolmuşa bindim.

Neyse 8:15’de hastanedeydim. Gelin görün ki, ne randevulaştığım kişi ne de muhatabı olduğum birimlerin kilit isimleri henüz gelememişlerdi. Olsun. Suyuma sarılıp bekledim.  Sırayla herkes gelmeye başladı. İşin iyi yanı hasta sayısı da nispeten azdı.

Suyuma bir ilaç katıp, bir saat içinde azar azar içmemi salık verdiler. Oda kapısına bakan bekleme banklarına oturup suyumu yudumlamaya başladım. Yanımda akça suratlı, başı örtülü, mantolu maviş bir teyze oturuyor, onun da elinde bir şaşal şişesi. Maviş maviş gülümseyip “Sana da hortum soktular mı?” dedi kolonoskopiyi kasdederek. “Yok” dedim, “umarım o safha gerekmez.”

Sonra sanki uzun süredir birkaç kelam etmeye hasretmiş gibi başladı anlatmaya; oğlu evlenmiş boşanmış, sonra bu evlilikten doğan kuzucuğu bunların başına bırakmış. O da ilk önce üzüntüden midesini kanatmış. Ameliyat olmuş, sonra kalın bağırsağın da hatırı kalmasın diye, bir de oradan ameliyat olmuş. Şimdi her şey yolunda mı diye kontrole gelmiş. Benim öyle olur, genelde yanıma yurduma oturanlar başlar anlatmaya!

Arada da suyundan bir yudum alıp suratını ekşitiyor. Suyun bıraktığı tadı alsın diye de çantasından çıkardığı üstü beyazlamış yuvarlak çikolataları mideye indiriyor. Uzatıp, bana da ikram etti: “Yer misin?”.

“Yok aç gel dediler bana. Size demediler mi?”

Büyük ihtimalle ona da demişlerdi, omuz silkeleyip reddettiğim parçayı ağzına attı.

O sırada kızı geldi. O da başı örtülü, yanağından kan damlayan, ay suratlı bir küçücük fıçıcık içi dolu turşucuk. “Şayapçılay , için bakalım” dedi bize gülerek.  Bekleyen herkesle arkadaş olmuş, hastanenin girdisini çıktısını öğrenmiş bir hali vardı. “Sizden de 2 ilaç istediley, di mi?” dedi. “Ben torpilliyim. İlaç milaç istemediler” diyemedim. “Hıııı” diye geçiştirdim. Teyzeye damar yolu açmak için seslenilince, yanımda boşalan yere oturdu. Yanındaki tülbentli kadın “Nerelisin sen?” diye sordu. Zaten hemşerim memleket nire böyle muhabbetlerin olmazsa olmazıdır.

“Sivas Zaya” diye cevap verdi.

“Neresi?” dedi kadın anlamayarak.

“Zaya Zaya”.

“Suşehrini bilir misin?”

“Biliyim. Keşke bilmesem. Şeytandıy onlay.”

“Niye canım. İyi insanlar.”

“Yooo. Düşmanım düşmesin Suşehiyliye”

Tülbentli kadın çok bozulmuş bir şekilde susup, totosunu bize doğru, kafasını diğer tarafa çevirdi. Bu muhabbetten rol kapmak için: “Peki ya Çamurlu?” dedim. Çamurlu anneannemin köyü. “Haa bilirim” deyip, Sivas’ın tüm köy ve kazalarını saymaya başladı. Yalnız niye Suşehrini sevmediğini, Çamurlu hakkında ne düşündüğünü öğrenemedik.

O sırada nereden çıktığını anlamadığım şekilde saçları kırlaşmış, sakallı, dimdik, 60’larında bir beyamca çıkıverdi: “Konya Ereğli’yi de bilir misin?” Hem sağımla hem solumla ahbap çıkabilmenin mutluluğu içinde “Ben bilirim” dedim.  Etliekmek, tandır kebabı, Mevlana üzerine kısa bir nostaljik sohbet  yaptık. İstanbul’un bilindik Konya lokantalarının yerlerini harita üzerinde gösterdikten sonra, adam emekli matematik öğretmeni olduğunu anlattı.

Beyefendi çalışma hayatına ilk okuttuğu çocukların çocuklarını da okutarak son vermiş. “Son veli toplantıları çok komikti” dedi “Ferit, oğlun senden daha iyi” diye yorum yapıyordum diye gevrek gevrek güldü. Biz de güldük.

Hemen yanında yine ayakta dikilen, ancak takati kalmamış gibi görünen biri daha vardı. Her iki bey de, pek şifreli konuşmalarından anladığım kadarıyla batın tomografisi için değil prostatla ilgili bir tomografi için gelmişlerdi. Matematik öğretmeni  olan sadece kontrole gelmişti, ama diğerinin kanserli hücreleri kemiğe sıçramıştı. Hep birlikte teselli ettik; “. İyi düşün geçer”dedik; dediklerimize kendimiz de inanmadık.

Oradan laf nasıl geldi bilmiyorum yanağından kan damlayan kızın da matematik öğretmeni olan beyamcanın da küçükken okula giderken ısınmak için içlerine tezek koyduğundan bahsetmeye başladık. Tezek, kerpiç ve kemre arasındaki farkı öğrendik. Muhabbet iyice irtifa kaybetmeye  başlamıştı ki, teyze kolunda kelebek takılı olarak yerine döndü. Kızı muzip şekilde yeni kişilerle tanışmak üzere başka bekleyenlere doğru yanımızdan yok oldu.

Beyamca bu sefer aslında emeklilik sonrası Alanya’ya yerleştiklerini, buraya torun bakmak için geldiklerini anlattı. Ben hemen “Vallahi hakkınızı ödeyemeyiz. Küçükken bize, büyüyünce torunlara… Bizim kızlar da annemlerde şimdi.”  diyerek evlat kısmının torun bakma hizmetinden duyduğu memnuniyete tercüman oldum.  Açık açık yağ çektim. Bir eğitimci olarak lafı torununun okuluna getirip: “25.000 veriyorlar senelik. Değiyor mu bilmiyorum.” Dedi. Bu konuya dahil olmadım. Malum senelik ücretimiz 25.000 olmasa da biz de o özel okullardan birinin sahibiyiz!

Teyzenin de benim de suyumuz bitti. Saate baktım, çekim için randevu verdikleri saat gelmiş. Ayağa kalktığımda, beyamcanın sırası olmasına rağmen, kanserlinin adını okuyup içeriye çağırdılar. Bize doğru dönüp “O daha hasta, onun için sesimi çıkarmadım. Yoksa sıra benimdi.” dedi. Tam 3 kez. Asıl ikna etmek istediği kendisiydi sanki.

Yan kapıdan görevlinin yanına gittim. Bana da bir damar yolu açtılar. Kenarda makinaya alınmamı beklerken odadaki balık eti hemşirenin annesiyle telefon konuşmasına tanık oldum. İster istemez. “Anne akşama aldım biletimi. Geliyorum.”

“…….”

“Nasıl ya, gelmeyeyim mi? Peki anne. İstemiyorum kızım seni desene”.

“….”

“Tamam tamam anladım ben. İstenmediğim yere gelmem.”

Ağzımı açtım. “Çok kötü kar var. Edirne yolu berbattır. Yolda kalırsınız. Anneniz sizi düşündüğü için gelmeyin demiştir” demek için. Sonra iç sesim: üstüne vazife olmayan işlere burnunu sokma, “siz kimsiniz” dese ne diyeceksin? dedi. İç sesimi dinledim.

O sırada içeri yeni giren bir kadın “Siz kimsiniz?” demesin mi?

Bir afalladım. “Cahit Bey’i bekliyorum” dedim. Cahit Bey “torpilli bu idare et” dercesine bir kafa hareketi yaptı. Konu kapandı.

Sonra beni makinanın olduğu kısma aldılar. Allahım nasıl soğuk, oldum olası soğuğu sevmem. Kakır kakır titremeye başladım. Sonradan giren kadın bana yardımcı olmak için yanıma geldi. Deminki sorusu için özür diledi. Belli ki Cahit Bey ben makinaya doğru ilerlerken torpilin detayını fısıldamıştı. “Aaa yok tabi soracaksınız. Önemli değil” gülümseşmeleri yaptık karşılıklı.

Yattım, tünele girdim,tünelden çıktım, ilaç zerkedildi, tünele girdim, tünelden çıktım….

Dışarı çıkınca yarım saat, 40 dakika alerjik bir durum ihtimline karşı beklememi söylediler. Tam kendime oturacak yer arıyordum ki beyamca bitiverdi yine yanımda. “Hemşerim, görüşemezsek geçmiş olsun” dedi.

Bir kez daha yabaniliğimden utanıp bu sefer ben teyze ve kızına sokulup iyi günler diledim. Sonra da, o kadar gelmişim SelginGB’nin beyine uğramadan gitmeyeyim dedim. Zaten odası bir üst kattaymış.  Bir sonraki hastanın odaya intikal edeceği kapı aralığını yakalamak için beklemeye başladım. Kapı aralandığında, aaa o da ne? İçeride bir kadın. Kapıdaki isme baktım, içeriye baktım. “SelginGB’nin beyi yok mu?” diye sordum. “Yok” dedi, güleryüzsüz doktor hanım. “Siz benim kim olduğumu biliyor musunuz?” diyebilecekken, demedim. Teşekkür ettim.

Sabahtan beri bir şey yemediğim için, doğru kantine yöneldim. Kantin ve sonrasındaki minibüs maceram da bir başka kakarakikiriye.

“Alt tarafı bir film çektirdin, 4 saati Türk dizisi kıvamında mı anlatacaksın be kadın” diyebilirsiniz.  Cevabım evet; reyting kaygısı, yayından kaldırılma korkusu olmadan hababam yazma fırsatı bulmuşum. Yazacağım tabi.