Çalkala Behçet

KISIR DÖNGÜ

Yoktu.

Var.

Gülümsedim.

Kahkahaya dönüştü tebessümler

İçim içime sığmadı

    —

Vardı

Yok.

Ağladım.,

Hıçkırıklara dönüştü damlalar

Akıp gideceğini sandım, çoğaldı.

—-

Anladım

hep aynı hikaye:

Bir varmış,

bir yokmuş.    

Biliyorum başlıkla, sonrasında gelen dizeler için ne alaka diyeceksiniz. Ve yine biliyorum;  Nesrin Teyze bu Türk dizisi kıvamındaki kakarakikiriye, ağlak şeyleri sevmediğin için,  en çok sen burun kıvıracaksın. Bu yüzden başlığı depremle dalga geçen bir başlık olarak koydum, en azından orası komik olsun.

Az sonra annem telefona sarılır: “açıkla kime bu?” diye sorar. Ya da Serpil, ESRArengiz deyiverir… En iyisi bunlar olmadan ben açıklayayım; Bu şiir bir aşk şiiri değil. Bu şiir Ağustos 99 depremi esnasında ölen, pek tanımadığım, zaten tanımak için pek de uğraşmadığım Alpay Duman‘a bir pişmanlık şiiri diyelim. İlk önce “vardı, yok” diye başlayan kısmı yazmış, sonra da sırf “bir varmış bir yokmuş” kısmını anlamlandırmak için ilk kısmı eklemiştim.

Alpay Duman, benim teyze oğullarımın Deniz Lisesi’nden sınıf arkadaşı. Amcamın kızıyla ise denizci kamplarından tanışıklığı var. Avusturya Lisesi’nde ortaokulu okuduktan sonra, idealist bir şekilde deniz lisesine girmiş, harp okulundaki parlak başarısı sonrası da bir kaç arkadaşıyla birlikte Boğaziçi Üniversitesi’ne mastır için gelmişti. Bizim yolumuz orada kesişti.

Beni 3 koldan tanımanın heyecanıyla belki benden evsahibi nezaketi bekledi. Ben ise gençlik başımda duman umursamazlığıyla ne ona okulu tanıttım, ne de bir arkadaş grubuyla tanıştırdım. Merhaba merhaba anlayacağınız.

Sonra sanırım o mastırın bir kısmı olarak Amerika’da bir üniversiteye gitti. Ben okulu bitirip çalışmaya başladım.

O dönem internetin hayatımıza yeni yeni girdiği, e-mail diye bir yazışma şeklinin varlığından haberdar olduğumuz dönem. Ara ara haberleştik. Hatta aşağıdaki sitem dolu kartı bana oradan atmış. Benim adresimi bilmediği için olsa gerek, kartı amcamların adresine göndermiş. Anlaşılan cevap verme işini biraz savsaklamışım!

99 yılında Amerika’dan döndü, Gölcük’e tayini çıktı. Evli olmadığı ve bu sebeple lojman hakkı bulunmadığı için Gölcük’te bir ev tutmuştu.

17 Ağustos depreminin sersemliği üzerimizden geçip, çok yakın akrabalarımızın sağ olduğu haberini alınca, Alpay’a cep telefonundan “İyi misin?” diye mesaj attım.  Cevap hiç gelmedi.  Onun yerine kuzenlerimden cenaze namazı için yer ve zaman bilgisi geldi. Umarım hepi topu 30 yıllık ömründe kartta “Ama hayatın ve dünyanın güzelliklerini de yaşamalı” satırlarında dediğini kendisi yapabilmiştir.

O depremde onbinler öldü. Bu sadece bir tanesinin, onu pek de tanımayan benim gözümle hikayesi. Van’da kimbilir ne hikayeler var? Her birinin tez zamanda yoktan varolabilmesi dileğiyle…