Bu yazı misafir sanatçı erhantoker tarafından yazılmıştır.
Sene 2011, aylardan Ağustos, yer otel.
Eşimle yaptığımız gezilerden birindeyiz. Her zamanki gibi gün içinde yıkılıncaya kadar gezdik ve yorulduk. Kendimizi otele atar atmaz duşumu aldım. Eşim de benim hemen uyuyup uyumayacağımı sordu. O da banyo yapmak istiyordu çünkü. Benim zor uyuyan, uykuyla kavga eden biri olduğumu bildiği için, ben uyumadan duşunu alıp saçlarını kurulamak istiyordu. Nezaket gösteriyordu yani. Ben de telefondan biraz haberlere bakarım, biraz kitap okurum dedim. Aslında çok uykum vardı ama ben de nezaket gösteriyordum. Saygı ve nezaket ilişkilerin temeli ne de olsa.
Durum buyken, öylesine uykum geldi ki, zaten az uyuyan biriyken, “gelen uyku çevrilmez” deyip girdim yatağa. Mışıl mışıl uyumuşum. Sabah kalktığımda üzerimde uykunun verdiği huzur, yüzümde gülücükler… Bizimkinin yüzünde ise bir sirke satıcısı havası var. Küsmüş bana. Tabi büyük bir ayı tuzağına düşmemek için “ne oldu?” sorusunu sormuyorum. Nasıl olsa kendi anlatacak. Efendim anlattığına göre, bana güvenip duşunu yapmış. Odaya girmiş ki ben uyuyorum. Saç kurutma makinesini aramış ve bulmuş. Gel gör ki makine duvara sabit. Fişi çıkmıyor yani. Ya odada kullanacaksın ya da kullanmayacaksın. Düşünmüş taşınmış, içeride biraz oturmuş; saçları kendiliğinden kurusun diye. Saçlar kurumayınca, benim çok derin uyuduğumu düşünüp, bir deneme yapmaya karar vermiş. Basmış kurutma makinesinin düğmesine. Aniden benim homurtumu duymuş: “Aferin izlen, aferin sana”. Artık nasıl söylediysem hemen kapatıp ıslak saçları ile yatmış. Ben olayı hiç hatırlamadığım için masum olduğumu düşünüyorum; o da benim hatırlamıyor numarasımı yaptığımı düşünüyor. Her neyse… Kendisi olayları uzatmayan iyi niyetli biri olduğu için konu orada kapandı. Ben hala uykumun derinliğine şükredip, söylediğimi hatırlamadığıma şaşırmış vaziyette kaldım ama.
Ertesi akşam, yatakta uyku arifesinde düşünme modundayken, ne kadar anlayışlı bir karım olduğunu düşündüm. Hafifçe ona seslendim ve “seni çok seviyorum” dedim. Kendisinin cevabını aktarıyorum: “Teşekkür ederim!”. Baktım mışıl mışıl uyuyor. Sabah kalkınca durumu anlattım. Olaydan haberi yok.
O günden beri ben de ona sık sık teşekkür ediyorum…
"Kakara Kikiri" 
Süpermiş. Erhan çok iyi adapte oldun bu misafir yazar konseptine 🙂 takipteyiz.
Teşekkürler. Bende daha çok hikaye var. Sizler için yazmaya devam 🙂
Benden de bir “aferin aferin”. Şimdi teşekkür ederim diyeceğim, yanlış anlaşılacak! İyi oldu yazman, dün öyle “kapılar kapandı, yürrrü anca gidersin” filan şeklinde pek acıklı kalacaktı yoksa. Oh be.Hadi Erhan, hadi diğerleri; YAZALIM; GÜLELİM:
Bu arada annem yazıyı benden diye okumuş, ne bu rüya mı anlatıyor bu, karım, izlen filan diye…Dedim ki bundan sonra tepesine bak, yazıyı kim yazmış orada görünüyor diye.
Esra cıgım, itiraf ediyorum ben de ilk okuduğumda senin yazdığını zannetmiştim, “Aferin İzlen i” sen bir rüya görüyorsun da söyledin diye düşündüm. Hatta, sonrasında dedim ki “Aytuğ un ne saçı var da, kurutamadı diye bir de trip atmış”:) Taa ki karım kelimesini okuyana kadar düşüncem değişmedi…
Misafir köşesi falan mı hazırlatsan acep?
Ben bile “yeni yazı” deyince bir afalladim. Artık bir zahmet, posted by erhantoker mi yoksa posted by kakarakikiri mı yazıyor bakacaksınız:) Biraz tarzımızdan da anlaşılıyor gerçi, Erhan zaman, yer, mekan veriyor en basında…
Erhan bence sen kendi bloğunu aç. Bak insanların kafasını karıştırıyorsun. Destekliyoruz seni.
3 adet bloğum var zaten.
1) http://www.autocadgunlugu.com
2) http://www.dailyautocad.com
3) 2tilki.blogspot.com
Blog yazarı olmak çok zor birşey. Sürekli yazı yazmak gerekiyor, vakit ayırmak gerekiyor, tüm soru ve yorumlara cevap vermek gerekiyor. Seninki gibi bir edebiyat ağırlıklı blogta yazım hataları ve dil konusuna çok dikkat etmek, benimkiler gibi teknik ağırlıklı yazılarda, teknik hata olmamasına dikkat etmek gerekiyor. Velhasıl buraya yazdıklarımız ile kalsın isterim 🙂