Sevgili diş! Elma dersem çık, armut dersem çıkma

Üzerimde şu anda büyük baskı var. Kocam şimdiye kadar yazdığım en komik şeyi yazmamı istedi, “Mefkure (Mefkure ne mi? Öğrenmek için buraya tıklayınız)  kadar etkileyici bir şey istiyorum” diye de çıtamı belirledi.

Konumu da kendisi belirledi; “kocamın ön dişi”. İyi ama böyle siparişle de kakara kikiri yapılmaz ki! Neyse ben anlatmaya başlayayım, gülüp gülmeyeceğinize siz karar verin. Her zamanki gibi…

Geçtiğimiz hafta sonu Aytuğ bizim kızları aldı, havuza götürdü. Ben de biraz evi toparlarım diye düşünüyordum ki, ilk önce Ela suratı asık geri döndü. Bir 10 dakika kadar sonra ise Ayça ve söylene söylene Aytuğ.

Ela babasına su atarak ıslatmış, bunun için eve geri yollanmış.  Ayça ise suya girmemek için mızıldanmış. Tüm bunlarla siniri zıplayan Aytuğ , artık o hırsla nasıl nefes alıp vererek yüzdüyse , ön üst dişinin protez olanını havuza düşürmüş!

Dediğim gibi, söylenerek içeri girdi ama ciddiye alamıyorsun, konuştukça ağzında bir gedik göze çarpıyor! Güleceğim, bu kızgın ortamla pek tezat. Neyse o esti gürledi, ben arkamı dönüp kıkırdadım, kızlar da tırıs tırıs banyoya yöneldiler.

Bizim bahçe son günlerde pek obur; önce benim alyansı yuttu, şimdi de Aytuğ’un ön dişini. “Bakınsaydın, kesin bulurdun. Ne kadar havuz ki?” filan demeye kalktım, baktım nefes alış-verişler henüz düzenli değil ve ben konuştukça artma eğiliminde, susma hakkımı kullandım.

Aytuğ gedik dişiyle ertesi gün Polonezköy’lere gitti. Espriler yaptı, çekinmeden gülümsedi. Hatta fotoğraf bile çektirdi. Halbuki geçen sene bu diş yapılırken köşe bucak saklanmış, o boşluktaki bodur kahverengi ufaklığı göstermemek için akla karayı seçmişti. Demek 1 senede ilişkimizde bir tık daha samimileştik. (enseye tokat’ın kibarcası)

(Bu arada, meğer dişetinden geçirdiği bir ameliyat sonrası, boşluk kalan dişini yeniden yaptırıyormuş. Hafta başı provası varmış. Rahatlığı, “nasılsa pazartesi yenisi gelecek” diyeymiş. Ve diş de geçici yapıştırıldığı için ağzından kaçıvermiş)

Neyse, acı kaybımızın 2. gününün akşamı ben kızlarla bahçeye çıktım. Bahçeye çıkmışken de havuz kenarında şöyle bir bakındım. Aaaa o da ne? Orada gördüğüm ya bir diş, ya da birisi sakızını düşürmüş. Ayça nasıl heyecanlı, kelebek gibi uçuşuyor havuzun kenarında, diş bulundu diye. Ben görevli çocuğu çağırdım:

-“Merhaba, geçen gün kocam havuzda yüzerken dişini düşürmüş.”

-“?!?”

-“ Ben sanırım onu buldum.”

-“ Havuzda? Diş buldunuz? Akşam karanlığında? 2 gün önceki?”

-“Galiba. Rüzgar var su dalgalı, pek net görünmüyor. Ama beyaz, minik bir şey.”

-“Ben kepçeyi alayım.”

Çocuğun o şaşkın bakışını unutamayacağım.

Kepçenin ucuyla gösterdiğim beyaz şeyi bir iki dürtükleyip havalandırdı, hoop kepçenin içine sokuverdi. Ayça halen uçuşuyor.

-“Süpersiniz, nasıl da alıverdiniz!”

-“Valla siz de süpersiniz.  Küçücük şeyi nasıl gördünüz?”

Dişi aldık, Ela “aaa babamın dişi” diye bağırınca, bahçedeki 8-10 çocuk başımıza üşüştü. Diş elden ele dolaştı. Tekrar bizim elimize dönünce -eve koştuk. Dönüş yolunda alyansımı düşürdüğüm çalılığa da uğradım, bir gazla belki onu da bulurum diye. Cık. O yok.

Dişin sahibi de aynı şaşkınlık ve heyecanla karşıladı bizi. Törenle dişi yerine oturttuk.

Yok ya Aytuğ, Mefkure ile yarışamaz bu yazı, biri elma biri armut. O şiir dökülüverdiğinde ağlamıştım duygusal yoğunluktan. Bunda o yoğunluğa ulaşabilmek için o kahverengi ufaklığın görüntüsünü aklımdan çıkarabilmem gerek!