Belki de sıra bende

Aklımda bir tane piyango bileti almak vardı, çıkacağına dair büyük bir inancım var! Bu yüzden gözüm piyango satıcısı aranarak, yolda yürüyorum.  Yaşlıca bir piyango satıcısı çıktı karşıma. Tam biletlere uzanacağım, kadın benden önce davrandı:”Bugün kandil bak yavrum. Adın ne senin?”

Ben: Esra

Kadın: Benim adım da Fatma.

Ayağa kalktı, elimi kavrayıp kendine doğru çekti. İki yanağımdan öptü. (yuh. Ben de paşa paşa izin verdim.)

Kadın: Kandilin mübarek olsun. Bir yarım biletim kaldı. Ben sana ellerimle seçip bir yarım, bir çeyrek vereceğim. Çıkarsa Fatma Teyzeni de hacca götürürsün.

Ben afallamış, kadının bana söylediklerini yapıyorum. Bir yarım, bir çeyrek biletin parasını çıkardım. Kadına uzattım. Bir şey söylememe fırsat vermeden:

Kadın: O gözlüğün kaç para senin? 300 vardır?

Ben: Bilmiyorum vallahi

Kadın: Niye kocan mı aldı?

Ben: (çattık. Yoksa yoksa bu da mı dolandırıcı? Dur şu çantama sahip çıkayım) Yok 3 sene filan oldu alalı. Hatırlamıyorum.

Kadın: Ha o zaman 150’ye filan almışsındır. Şimdi kesin 300’dür.

Ben: (ne ya, orta karar gözlük işte. Ay kesin dolandırıcı. Dur şu biletlere bir bakayım sahte mi değil mi?) Bilmem, olabilir.

Biletleri aldım. Teşekkür edip, ayrıldım. Arkamdan bağırdı:

Kadın: Esraaaaaa. Esraaaaa, Sigara içiyor musun sen?

Millet döndü bize bakıyor.

Ben: Yooo

Kadın: Aferin sana. Hadi git bakalım. (Neyse Aferin’i aldım. Herşeyim tamam herhalde; çantam, cüzdım, telefonum.  Neydi şimdi bu yahu?)

Herşeyim tamam. Biletlerin de gerçek olduğuna kanaat getirip çantama koydum, tam o sırada başka bir kadın seslendi. Ben duymayınca (daha doğrusu duymazdan gelince) biraz daha yükselterek yineledi.

“Bakar mısın, evladım?”.

İtiraf ediyorum, bakmadan uzaklaştım. Vicdan azabı filan da duymadım. Ne bu yahu, niye bütün anlatma telaşındaki yaşlılar beni buluyor?

Ha bu arada yarın yazı olmazsa, bilin ki, ikramiyeyi teslim almak üzere Milli Piyango’ya gittim.