Ay, suyum geldi!

Bugün minnoş kızımın doğum günü. Bugüne özel, erkekleri sıkmak pahasına, onun doğumunu anlatmak istiyorum.

Henüz doktorun verdiği doğum gününe 3 haftadan çok vardı. Kocam hem doğumu kaçırmamak, hem de doğum sonrasına gezi bırakmamak için beni “sakın doğurma ha” diye tembihleyip, iş seyahatine gitti. Ben de tabi, çocuğum ve göbeğimle birlikte annemlerin yanına yollandım. O gün abla olmaya hazırlanan kızımı eğlemek için Darıca Hayvanat Bahçesi’ne gittik, gün boyu koca bahçeyi dolaştık. Üstelik bir ara kaprislerine boyun eğerek 15-20 kiloluk kızımı kucağımda taşıdım. Bütün gün güneş altında dolanırken fena amele yanığı olmuşum, kırmızı beyaz dolaşıyorum. O hararetin üzerine, eve dönünce oturup koca bir karpuz yedim.  Hafta sonu olduğu için, akşam annemlere misafir geldi,  içkili, sohbetli yemek masasında muhabbet ediyorlar. Saat gece 11 gibi, suyum geldi. Annemi çağırıp durumu anlattım. Annem şaşkın şaşkın, sanki kendisi iki doğum yapmamış, kimbilir kaç doğuma da şahitlik etmemiş gibi “N’apıcaz?” dedi. “N’apıcaz anne,  doktoru arayacağız, hastaneye gideceğiz.” dedim.

Doktoru aradık, e doktor da büyük ihtimalle içki masasında; arkadan kahkaha sesleri, müzik sesleri filan geliyor. Ne yapsın adamcağız, mecburen o da ayıldı. “Ben hastaneyi arıyorum, siz yola çıkın!” dedi.

İşte o anda evde olağanüstü hal ilan edildi: annemin arkadaşlarından biri herkese koyu birer kahve yaptı, biri bana hastane için gecelik, bebek eşyası vb den oluşan bir çanta hazırladı, bir diğeri ameliyata girme ihtimalime istinaden ojelerimi çıkardı (ne akla hizmet sürmüşsem?). Büyük kızımı kardeşime emanet edip, babam, annem, ben yola çıktık. Babam o kadar telaşlıydı ki, yanlış yollara filan girdi. Arkadan ona yolu ben tarif ettim.

Neyse hastaneye vardık, kaydımı yapıyorlar, hemşire soyadıma bakıp (Akalın), “Demet Hanım da gelecek mi?” diye yanındaki arkadaşını dürterek, sırıttı. Ben de “yoo, maalesef onun konseri var.” diyerek geri sırıttım. Doğru mu söylüyorum, espri mi yapıyorum, emin olamadı. Yahu baksana, kocam yok yanımda, ne Demet Akalın’ı?

Neyse aletler bağlandı, o ölçüldü, bu biçildi. Bu arada doktorum geldi. Kuzu henüz dönmediği için sezaryene karar verildi. Gel gör ki, koca bir karpuz yediğim; midem ve bağırsaklarım dolu olduğu için bir müddet beklemek zorunda kaldık. Aslında biraz da ameliyat ekibini bekledik; nöbetçi ekip çok ciddi bir ameliyattaymış. O bitmeyecek gibi olunca yeni ekip topladılar, tabi çoğunu alem masalarından… Anestezist, yazık, ertesi gün bisiklet yarışına girecekmiş-erkenden yatmış. Onun da programını bozdum!

Daha ameliyata girmeden, görümcem ve kocası da geldiler. Onlar da püfür püfür şarap kokuyorlar! Herkes pek bir neşeli.

3:30 gibi filan biz öyle kakara kikiri girdik ameliyata. Benim en büyük endişem amele yanıklarım, öyle koca göbeğimle kırmızı-beyaz pek komik görünüyorum. Neyse üzerime yeşil örtü örtülünce yanıklarım kapandı! Sadece alt kısım uyuşuk, bisiklet yarışı muhabbetini filan dinliyorum.

Bebek çıkınca ben başladım hıçkıra hıçkıra ağlamaya. Doktor bana doğru eğildi: “Biraz sakin olabilir miyiz? Sallantıdan dikiş atamıyorum.”

İşte böyle, babamız da öğlen gibi yetişti. 4 sene önce, BUGÜN.